Het was een wonderbaarlijk schouwspel afgelopen maandag op de clubavond van Staunton. Koploper Edwin Zuiderweg nam het met de witte stukken op tegen de veel lager geklasseerde Jeljer Dijkstra, normaal gesproken een vaste klant van Edwin die ik vorig jaar nog hoorde verzuchten “Wat doe je me aan Edwin?”

Maar Edwin was even niet die fiere en fitte koploper van het vorige half jaar meer. Het energiewijzertje stond zwaar in het rood, na een drukke werk-/cursusdag. Waar Jeljer juist leek te blaken van de adrenaline…zou dat wel goed komen voor de koploper? Krachtzet na krachtzet kwam er uit Jeljers koker, mokerslagen die Edwins stelling alras de aanblik gaven van een eeuwenoude Loppersumse boerderij; om de verliezer te citeren, zetten “waartoe ik Jeljer niet in staat had geacht.” Uiteraard had schrijver dezes dit graag met diagrammen geïllustreerd, maar helaas is er nog geen notatie vrijgegeven. Wel viel me op dat bij een aantal met veel overtuiging uitgevoerde zetten Jeljer een stukje omhoog leek te komen. Ik kon hier verder niet te veel aandacht aan besteden, zelf verwikkeld als ik was in een zeer complexe stelling tegen de huidige clubkampioen Jonas Hilwerda (wat een mooie vechtremise werd ten slotte.)

Na Edwins capitulatie, zeker sportief en respectvol, en een korte analyse door beiden, paradeerde Jeljer nog tijden lang glunderend door de speelzaal, graag bereid tot uitleg aan wie maar een spoortje van belangstelling toonde. Thuisgekomen wachtte hem bij het slapen gaan echter een grote verrassing: beide voeten bleken opeens onder de lekkere warme deken uit te steken…..met sokken aan is Jeljer gaan slapen. Een held dus, niet op, maar met sokken.

De strijd om het kampioenschap bij Staunton ligt door deze ontwikkelingen weer helemaal open. Bruno Jelic is Edwin nu op een paar puntjes genaderd. En het stopvirus blijkt besmettelijker dan gedacht. In een afgemeten verklaring liet Edwin kort na afloop van de partij weten “Ik ga voorlopig niet meer komen op maandag, want ik heb geen zin om zo ver onder mijn niveau te spelen.” Interessant zal zijn om te zien of dit voornemen langer stand houdt dan doorgaans het geval is bij Michiel Meeuwsen, de koning van de geworpen handdoek, beter gezegd: het gekatapulteerde badlaken.

Komkommerschaaknieuws zal u op de hoogte houden.

Jeljer Dijkstra: vandaag naar IKEA

Bij een van de vorige afleveringen van de Haren Challenger verloor ik op gênante wijze een partij toen de Joop van Tellingen van het Noordelijke schaak als een duveltje uit een doosje tevoorschijn sprong om mijn trieste gezichtsuitdrukking samen met op de achtergrond de verliezende stelling meteen op de gevoelige plaat vast te leggen.Dit met de bedoeling om het daags erna op de Haren site te publiceren met een snerende opmerking erbij: Meeuwsen bakt er weer niks van. Maar ik was nog sneller dan Harry Gielen en wist de stukken van de eindstelling pijlsnel door elkaar te husselen voordat hij kon afdrukken. Harry was daarom genoodzaakt tot een reconstructie van de partij hetgeen waarschijnlijk een helse klus werd gezien het onleesbare hanenpotenhandschrift van mijn tegenstander en mijn eigen notatiebiljet had ik natuurlijk gauw verfrommeld en weg gemoffeld. Tijdens het bezoekje van het Tata Steel toernooi aan Groningen had Harry echter groter wild in het vizier dan de blunderende clubschaker. Met zijn kanon huppelde hij achter niemand minder dan regerend wereldkampioen Magnus Carlsen aan. Die keek verstoord achterom en vroeg hem op ijskoude Noorse toon: “Do we have an appointment?” Nou nee dat had de lokale schaakpaparazzo natuurlijk niet. Met andere woorden: wieberen! Ik heb me voorgenomen het voorbeeld van Magnus te volgen. Aankomende zaterdag is de volgende ronde van de Challenger en mocht Harry met zijn camera in de buurt van mijn bord komen dan vraag ik hem op ijzige toon: “Meneer, hebben wij een afspraak?” Ik ben nu al aan het oefenen voor de spiegel.

Zie ik die Gielen daar nou alweer?

Andreas Tasma is niet iemand die snel onder de indruk is van iets. De Nachtwacht van Rembrandt? Mooi werkje hoor van een schilder die best aardig met de kwast kon wapperen, maar om dat nou in een museum te hangen? De Guernica van Picasso, leuk plak-en-knipwerk hoor maar zijn nichtje van 7 maakt op school mooiere collages en de 9e van Beethoven vindt hij best een aardig mopje muziek maar om er heel overdreven lyrisch van te worden, nou nee. We hoeven er dus ook niet raar van op te kijken dat Andreas warm noch koud werd van het feit dat het crème de la crème van de schaaksport gister acte de présence gaf in de aula van het Academiegebouw. Uw verslaggever stond naast Andreas toen hem op PowNed-achtige wijze door een in vlot pak gestoken jongeman met zeer kek kapsel een microfoon in de snufferd geduwd werd met de vraag: “Ik neem aan dat jullie ook schakers zijn en dat jullie hartjes sneller zijn gaan kloppen bij deze geweldige entourage en de aanwezigheid van de voltallige wereldtop?” Andreas: “Nou nee hoor, het doet me allemaal niks, wat een opgeklopt gedoe allemaal. Ik heb heus wel eens eerder een schaker in het echt gezien” De blonde jongen liet zich echter niet zomaar uit het veld slaan en drukte de microfoon nog iets dichter onder Andreas’ neus hem daarbij toevoegend:” Ik zie aan de twinkeling in je ogen, dat het je meer doet dan je wilt toegeven” Die zat! Hier vond ik het toch het moment om in te grijpen, want ik vreesde dat Andreas nu met teksten zou komen dat hij die Giri toch maar een saaie remiseschuiver vond, Anand zo nu en dan wel eens een leuk zetje deed maar het spelletje in essentie toch ook niet echt begreep en dat Carlsen een vreselijke nerd is die als een robot een soort computerzetten uitvoert wat met echt schaken niets van doen heeft. “Nee, hoor zei ik maar gauw tegen de verslaggever, diep in zijn hart vindt Andreas het geweldig dat al die toppers hier zijn, hij geniet met volle teugen maar het is een houding”. Als we even daarna naar naar de lift lopen om naar de Offerhaus-zaal te gaan waar Sipke Ernst de partijen van commentaar zal voorzien vraagt Andreas mij: “Ze gaan dit toch niet uitzenden wel? Heb ik domme dingen gezegd, welke omroep was het eigenlijk?” Ik: “Het was TV Noord en het was live”, maar eerlijk gezegd had ik ook geen flauw idee.

Andreas Tasma: niet onder de indruk van schaaktoppers

Komkommerredacteur Michiel Meeuwsen is jarig vandaag, zelfs Tata besteedt er ruim aandacht aan, en jawel: er zal zeer binnenkort weer een schaak-t-shirt gepresenteerd worden door mederedacteur Van Putten. De derde al sinds Michiel schaakt….

Want het wil nog steeds niet boteren tussen Michiel en het edele schaakspel. Zo ging het vorige week maandag en ook afgelopen maandag alweer snel mis. Meeuwsen: “Schaken blijft voor mij op één been hinkelen door een mijnenveld. Ik ben eigenlijk alleen maar met mijn eigen zetten bezig, wat de tegenstander kan doen ontgaat me ten enenmale. Het is überhaupt een wonder dat ik wel eens een potje win geloof ik.”

Het gebruikelijke gesomber na een nederlaag en ja: er werd uiteraard weer subiet gestopt met schaken, tot tweemaal toe zelfs, het zal de wat trouwere lezers van dit blog niet verbazen. Tussendoor werd er kortstondig weer begonnen.

“Ik denk dat het komt omdat ik nooit jeugdschaker ben geweest en dus ook nooit gestructureerd schaken heb geleerd. Het is allemaal wat hapsnap geweest. Mijn tegenstanders denken echt na, ik staar alleen maar naar het bord zonder dat er ook maar enige hersenactiviteit plaats vindt in mijn bovenkamer.” zo analyseert hij zelf de diepere wortels van zijn geploeter.

Michiels coaches reageren niettemin positief. “Zonder ooit één tegenzet van de tegenstander zien aankomen en dan toch al in de eerste klasse spelen; er staat duidelijk geen maat op Michiels talent. Slechts dit ene elementje moet nog aan zijn spel worden toegevoegd dus: kijken wat de opponent van plan zou kunnen zijn.  Maar dat zal nog hard werken worden, want we hebben hier niet te maken met een heel steile leercurve.”

Dit weekend viert Michiel zijn feestje en zal het nieuwe t-shirt op deze plaats worden toegevoegd.

De vorige edities:

(2010 — In de beginjaren overheerste het ongeduld nog wel eens. Tegenstanders dachten soms ergerlijk lang na en dan zat Michiel maar te wachten tot hij weer aan de beurt was. Verder was er een voorkeur voor dubieuze zijvariantjes, waarmee snel gewonnen kon worden als de opponent de weerlegging niet kende. Er was daarbij zeker ook sprake van een gokelement, dat steeds vaker niet goed uitpakte.)

(2013 — In latere jaren werd het halen van punten steeds belangrijker, waar Michiels trainers erop begonnen te wijzen dat je van een verliespartij vaak meer leert dan van een winstpartij.)

En de meest recente:

(2018 — Michiels aanpak is geprofessionaliseerd. Online tracht hij zich verder te bekwamen in het spel en te verdiepen in de geheimen ervan. Maar wie hem bezoekt in zijn knusse woning aan de Holtstek ziet her en der ook analoge notatiebiljetten en -boekjes liggen met daarin behalve partijen van hemzelf ook erg veel materiaal van mogelijke concurrenten; “ter voorbereiding”. Over hoe hij aan deze notaties komt doet hij uitermate geheimzinnig. Verliezen blijft moeilijk en de angst ervoor bezorgt Michiel veel druk voor en tijdens een partij.)

Het stopvirus heeft deze keer overigens wel heel hard toegeslagen; Michiel deelde mee dat hij nog liever plaatsneemt in een badkuip vol ijsklontjes dan nog één schaakpartij te moeten spelen. Er wordt momenteel overleg gevoerd met het bestuur van Staunton of een dergelijke badkuip geplaatst kan worden in het speeltuingebouwtje De Helpen.

Blijkbaar is gewoon schaken voor de jeugd niet spannend genoeg meer want een uit Amerika overgewaaid fenomeen grijpt momenteel ook in ons land razendsnel om zich heen: de Chess Piece Challenge. De uitdaging is even simpel als infantiel: stop zoveel mogelijk schaakstukken in je mond en zet er een filmpje van op YouTube. Schakers met een grote bek zoals Joop Hummel zijn bij deze nieuwe discipline duidelijk in het voordeel want zij hebben immers meer ruimte en dat is ook bij dit schaakspel net als bij gewoon schaken een belangrijke factor. De eerste vormen van vals spel zijn ook al opgedoken, want er zijn slimmeriken die de stukken van reisschaakspellen gebruiken om in hun mond te proppen en ja die zijn veel kleiner. Als Komkommerschaaknieuws willen wij waarschuwen om vooral niet op deze uitdaging in te gaan. Doe niet mee aan dit spel want het is levensgevaarlijk. De koning kan in je huig blijven steken en je stikt er ter plekke in of net die ene extra loper die je er nog bij in wilt duwen veroorzaakt een uitgescheurde wang en in het plastic van de gekleurde stukken van Raindrop Chess zitten allemaal weekmakers, het is allemaal levenslink. Doe met schaakstukken wat je wilt, geef ze weg, sla ze, ga ermee jongleren, goochelen of darten maar alsjeblieft jongelui wij bidden jullie: steek ze niet in jullie mond!

Okay, deze schaakstukken mag je in je mond stoppen maar pas na de partij!

Onderstaand stuk is de reactie van Jaap Ham op een eerder komkommertje dat wij enige tijd geleden publiceerden:  

Vroeger, heel vroeger luisterde ik graag naar the Chordettes met Mr. Sandman, bring me a dream en moeten we terug naar 1958. Anno 2017 is er dan een nieuwe Sanddman, die zich listig Meeuwie noemt, die net als de echte sandman zand in je ogen strooit.Niet om je in dromenland te brengen, maar om zijn verzinsels als waarheid te presenteren. Aangezien deze klokkenluider niet weet waar de klepel hangt, is dit een mooi moment uit de doeken te doen, hoe het echt zit. In vroeger tijden, toen Eisse Bakker nog penningmeester was, zat ik samen met Jan Westerhof-ex wereldkampioen bridge oa- in de kascommissie, een taak die ik jaren later nog wel eens op mij wilden nemen. Dat werd toen door Wim van Beersum verhinderd, had mijn contributie niet tijdig voldaan, nee, ik kan als notoire wanbetaler nooit en te nimmer voor de de functie van penningmeeester in aanmerking komen. Dat ik het bij schaakclub Z! slechts een blauwe maandag ben geweest lag vooral aan het feit, dat de voorzitter vermoedde, dat ik de contributiegelden zou benutten om daar mijn luxueuze vakantiereizen van te bekostigen, daar staken ze dus snel een stokje voor mijn frauduleuze plannetjes. Gezien dit duistere verleden mag het zelfs een wonder heten, dat ik als lid van de Groninger Combinatie geaccepteerd ben. En wat de wijde broekspijpen betreft, ook daar heeft de Sanddman het helemaal mis. Wijde pijpen zijn bij uitstek de oufit van een soulkicker. Nu laat deze soulkicker zich ook graag met de soulsisters van Soulvibration fotograferen, want dat ik een narcist, ijdeltuit en wat dies meer zij ben,dat is wel waar!!

The Chordettes

Jaap Ham geflankeerd door de drie knappe dames van Soulvibration

Bij het Komkommerschaaknieuws dachten we een behoorlijk partijtje mee te blazen als het aankomt op het oplossen van pittige kerstpuzzels. Meeuwie stortte zich op de cryptische rebussen van zowel Elsevier Magazine als Dr. Denker van het Dagblad van het Noorden en Putski hielp zoals elk jaar mee aan het kraken van het altijd lastige retrogade-schaakprobleem van De Telegraaf Kerstschaakpuzzel. Maar er is altijd baas boven baas. Henk Pompstra is al sinds hij zijn laatste zet op het Schaakfestival uitvoerde in de ban van de 41 breinbrekers die de AIVD op haar website plaatste. Je vraagt je af of ons land in deze dagen nog wel veilig is nu kennelijk al haar personeel volledig in beslag genomen wordt door kneitermoeilijke raadsels in plaats van staatsgevaarlijke individuen en groepen in de gaten te houden. Maar meer nog maken we ons zorgen om Henk. Gaat het nog wel goed met hem, hoeveel van die vermaledijde puzzels heeft hij al weten te kraken of kunnen we hem binnenkort in een dwangbuis naar Zuidlaren afvoeren? Mocht hij ook maar een kwart goed hebben, dan adviseren wij de AIVD om Henk onmiddellijk in dienst te nemen en hem een belangrijke post te geven. Henk heeft trouwens nog tot 15 januari 2018 23.59 uur om de laatste losse eindjes rond te krijgen, wij wensen hem daarbij veel sterkte toe.  En om de puzzelvreugde nog te verhogen hebben wij er nog een extra bonusvraag aan toegevoegd:

vraag 42

Wat is geen bijnaam van Henk Pompstra?

a. Fietspompje
b. Pompi
c. Pompelmoentje

Wordt de AIVD-kerstpuzzel Henks ondergang of is het het begin van een nieuwe carrière in de beveiliging?

Het toeval wil dat een van uw verslaggevers Oudjaarsavond bij Paul Zilverberg vierde en en passant vroegen we hem even of hij vroeger wel eens vuurwerk afstak. Dat beperkte zich volgens Paul tot het afsteken van sterretjes maar dat diende dan wel boven een afwasteiltje plaats te vinden. Pauls moeder was namelijk doodsbenauwd dat er wat zou gebeuren. Terwijl Paul met zijn sterretjes boven een pierenbadje hing, stond Pauls vader voor de zekerheid klaar met de tuinslang en waren alle gezinsleden voorzien van oordopjes en veiligheidsbrillen. Op de grijze huistelefoon was met koeienletters het nummer van de brandweer geplakt. Veiligheid voor alles! Hiermee hebben wij meteen ook de bron gevonden voor Pauls voorzichtige speelstijl op het schaakbord. Want van iemand die in zo’n beschermende omgeving is opgevoed kun je onmogelijk verwachten dat hij het bord in brand steekt met wilde stukoffers en dubieuze maar interessante gambieten. Waarom zou je een pion twee velden naar voren doen als het ook in twee beurten kan? Toch verbaasde Paul op het Schaakfestival vriend en vijand door tegen Wim Krijnen zomaar een loper te offeren, weliswaar in het eindspel en het loperoffer creëerde twee vrijpionnen die niet meer te stuiten waren. Is dit het begin van nog meer vuurwerk op het schaakbord? Wat we niet meer willen horen in 2018 van Paul na een partij is: “Ik werd van het bord geofferd” maar “Ik offerde hem van het bord”. En die sterretjes? Die deden wij vroeger als knapen in een PVC-buis om ze dan als verschrikkelijke rookbom (Jaap Ham eat your heart out!) bij mensen bij de voordeur te leggen en dan aan te bellen en hard weg te rennen. En nu het nieuwe jaar inknallen Paul, proficiat met je verjaardag!