Hij vroeg het nog even expliciet bij de organisatie na: wat houdt het in, die titel NOSBORAPIDKAMPIOEN en wat is hiermee eventueel verbonden?

Theo Mooijman, die afgelopen zaterdag in Veendam een keer geen rapidtoernooi voorkwam (ofschoon hij nog steeds veel aan het woord was), schudde zijn grijze hoofd. “Niets. Eh ja…de eer.” Zelfs wat de media betreft zag spindoctor Theo weinig mogelijkheden: “Dan krijg je krantenkoppen als ‘Wie is Van Putten?!'”. Moest ik niet willen, begreep ik ook.

Een wassen neus, lege huls of dood vogeltje…voor alle kwalificaties valt wat te zeggen. Geen oorkonde, noch een beker, niet een geldprijsje, zelfs het fotomoment was voor het gevoel van de winnaar van de titel, Henk van Putten heet hij, vluchtiger dan dat voor menig verdienstelijk gepresteerd hebbend amateur de nodige ratinggroepen lager op plaats drie. Was het omdat een clubloze schaker hem was voorgebleven? Wat restte was de envelop horende bij de tweede plaats. Ook eervol.

Deze button is te bestellen bij Bol, die gelijk in dit gat in de markt is gesprongen.

Het wekte alom verbazing dat Henk van Putten afgelopen zaterdag een toreneindspel verloor dat werkelijk op 99 manieren remise was, maar er toch een 100e route bleek te zijn.

Salihbegovic – Van Putten, stelling na 77. Ke4

Eerder al had slaan op h5 een standaardremise opgeleverd, maar Henk was na 77 zetten zo murw dat hij niet meer kon berekenen of hij f6 zou bereiken met zijn koning., En hier levert Tf6 een stelling op van zo’n 25 zetten geleden.

Dat Henk er volkomen doorheen dat zat, werd wel bewezen doordat hij na 77…Tg1?? 78. Th2+! Kd2 een seconde vast had. Als een wielrenner die moet lossen op de Mount Ventoux, simpelweg door van vermoeidheid van zijn fiets te vallen. Na 78…Ke1 79. Ke3! was het opeens uit. Edim won deze partij op Ausdauer, verontschuldigde zich zelfs na afloop, maar dat vond Henk onzin. “Goed gedaan” zei hij met ongeveer het laatste restje energie dat nog in hem zat.

Het kostte de Spassky’s ook nog een matchpunt tegen Sissa, extra zuur omdat op een ander geteld punt ook vlak van tevoren in één zet overging.

Edwin Zuiderweg, die het eindspel bestudeerde met een paar van zijn favoriete engines, kwam met een opmerkelijke conclusie: “Ik voorzie hier de geboorte van een nieuw beroep waar, mogelijk ook samenhangend met de vergrijzing binnen de schaakwereld, kennelijk behoefte aan bestaat. Het beroep van schaakconditietrainer.” Nu is het algemeen bekend dat Edwin iemand is die veel in zijn mars heeft, maar nog altijd zoekende qua professie. Semi-profschaak leverde geen volwaardig inkomen op, als wielrenner heeft hij nooit een startbewijs voor de grote ronden kunnen verdienen en ook in een korte loopbaan in de posterijen bleek hij zijn ei niet kwijt te kunnen. Heeft hij hier dan eindelijk zijn arbeidzame toekomst gevonden? De noordelijke schaakwereld, de arbeidsmarkt, Premier Rutte…alle zijn zeer verheugd!