Voor de geadopteerde velden bij de Groninger Combinatie is de maat vol, ze voelen zich zeer slecht behandeld en hebben het gevoel dat niemand meer naar hen omkijkt. Wim Krijnen heeft van zijn velden een kippenren gemaakt, Jan Baljé ziet zijn diagonaalvelden als een soort hardloopbaan voor zijn witte loper, Nienke Bakker laat alleen haar konijn af en toe grazen op veld b5 en de tien velden van Wim Beersum zijn bij elkaar op een hoop gegooid en in een hoek gestopt met een stuk prikkeldraad eromheen. De velden van Henk Bosveld en Bart Beijer zijn vooral verbolgen over het feit dat ze allemaal verspreid zijn over verschillende borden: “We kunnen zo niet met elkaar communiceren en bovendien zijn we geen bosvelden maar schaakvelden”. Men trekt een keer de portemonnee, gooit wat flappen op tafel en dat is het dan. Gewoon ordinaire koehandel, vinden de adoptievelden. Contact met hun echte ouders mogen ze ook niet zoeken. De velden hebben al een brief gestuurd naar het programma Spoorloos, maar ja nu met die ontvoeringsaffaire kunnen we dat waarschijnlijk ook wel op ons buik schrijven, zo laat veld b4 van bord 1 ons weten. De velden zijn blij dat het Komkommerschaaknieuws wel naar hen luistert en dat ze de wantoestanden aan de kaak hebben mogen stellen. B4: “Deze waanzin moet zo snel mogelijk stoppen, wij zijn geen slaven en willen zo snel mogelijk vrij gelaten worden. Als ze zo nodig willen adopteren laat ze dan een derde-wereld-kindje nemen of een verwaarloosde ezel in Jemen”.

Veel mis met adoptie van velden bij Groninger Combinatie

Doorgaans is het gebruik van de pluralis majestatis voorbehouden aan monarchen, bisschoppen en pausen maar ook Jaap Ham bedient zich van deze stijlvorm om zijn breedsprakige en cryptische boodschappen wereldkundig te maken. Omdat hij zelf niet zo’n ervaren coureur is op de digitale snelweg worden zijn kladjes met krabbels door Govert Pellikaan ingeklopt op forums van deze en gene schaaksite. Close reading van diverse uitingen van degene die zich Wij, Jacques Jambon, par la grace de Dieu Le Roi de La Limerick en dan nog een hele riedel noemt, laat geen andere conclusie dat deze persoon lijdt aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis gecombineerd met het syndroom van Munchhausen. Het is een lichte vrij onschuldige vorm; de patiënt vormt verder geen gevaar voor zichzelf of zijn omgeving maar kan bij tijd en wijle wel voor lawaaioverlast zorgen. Om de leegte op schaakgebied in de zomermaanden wat op te vullen heeft niemand minder dan onze eigen komkommerverslaggever en niet onverdienstelijk schaker van de Spassky’s Henk van Putten zich aangeboden om een blindsimultaan te spelen tegen alle persoonlijkheden van Jaap Ham. Plaats van handeling zal uiteraard Café Atlantis (nu Hooghoudt) zijn. Over de datum wordt nog onderhandeld, als ook over Putski’s honorarium. Putski heeft de laatste tijd veel Chesstempo geoefend en zijn tarief is erg omhoog gegaan.

simultaangever: Henk van Putten (door Jaap ook wel aangeduid als Van Prutsen, Van Prutsenstein, Prutski etc)

bord 1: Jaap Ham zelf (geen introductie nodig)
bord 2. Jacques Jambon (speelt een beetje met de Franse slag)
bord 3. Juan Jamón Serrano (speelt altijd de Spaanse opening)
bord 4. Jakob Schinken (beetje saaie speler, gründlich)
bord 5. Jack Hamburger alias The King (blufspeler, offert vaak stukken)
bord 6. Le Roi de La Limerick (noteert zijn zetten in dichtvorm)

Een van de vele persoonlijkheden van Jaap

Het is 100% BBIWY, maar postbezorger Sandd eist al enige tijd van zijn bestellers dat ze hun smartphone aanzetten als ze hun ronde doen. Hierop dient -verplicht!- een app geïnstalleerd te zijn, waarmee via een track-and-trace-programma de gangen van hun werknemers online gevolgd kunnen worden. Sandd schafte hiervoor ingenieuze software aan, die gebruik maakt van WIFI-hotspots voor de internetconnectie. De door de smartphone uitgelezen GPS-coördinaten worden gerapporteerd aan de hoge bazen van Sandd. Zo kunnen zij live zien wat hun dagloners, veelal met kleine contractjes ter voorkoming van ziektegeldverplichtingen, aan het doen zijn. Hierbij wordt een kopje koffie geschonken en standaard staat er een grote schaal Sandd-koekjes op tafel.

Waterdicht is het systeem niet en dat mag vrij letterlijk worden genomen. Zo meldt een van hun trouwste krachten Michiel Meeuwsen dat hij -ook tot zijn eigen stomme verbazing- vanmorgen volgens de app het Eemskanaal in is gewandeld en tot nu toe ook niet meer boven water is gekomen.

Op het hoofdkantoor van Sandd is intussen groot alarm geslagen. Politie en brandweer zijn met groot materiaal uitgerukt en staan aan de oevers van het Eemskanaal, alwaar Meeuwsens positie wordt uitgelezen via de app. Maar Meeuwsen zit ondertussen hoog en breed thuis, zelf aan de koffie, en meldt: “De trail stopt middenin het kanaal. Dat is te wijten aan flutsoftware. Kennelijk is mijn smartphone het signaal kwijt geraakt en kon hij het ook niet meer oppikken.”

Meeuwsen is echter niet van plan om Sandd nu gelijk alweer wijzer te maken: “Laat ze maar inzien dat ze een dwaas en disfunctionerend systeem opleggen aan hun werknemers.”

Meeuwsen: “Ze gaan me echt niet vinden daar, maar dat mogen ze zelf ontdekken.”

Dat de titel aan zijn neus voorbij ging, daar kan Edwin Zuiderweg nog wel mee leven. Op papier ontlopen de nieuwe kampioen Conrad Mostertman en hij zelf elkaar immers niet veel: rating 1913 om 1933. Wat pijn deed, veel pijn, is de wijze waarop de beslissende partij door Conrad naar zich toe werd getrokken. Als een kleuter werd hij weggeschoven. Zuiderweg: “Alsof ik me pas vorige week de loop der stukken eigen had gemaakt.”

Meerdere sessies met zijn sportpsycholoog hebben weinig opgeleverd, de klap is hard aangekomen. Tegen Komkommerschaaknieuws laat hij zijn emoties de vrije loop, alle frustratie moet er uit:

“Mostertman speelde als een jonge bosgod. Zijn spel naderde een graad van perfectie, wat mij persoonlijk een héél eigenaardig gevoel geeft. De doorsnee-pensionado gaat tuinieren of bijt zich vast in het verzamelen van sigarenbandjes. Of men wordt actief bij de padvinderij, ook goed. Maar één ding doen ze doorgaans niet, ìk zag het nog niet eerder althans: dat ze sterker gaan schaken. Dat vind ik verdacht, helemaal als bioloog. Hersencellen degenereren. Bij Mostertman lijkt er eerder sprake van regeneratie. Met muizen worden momenteel proeven gedaan waarbij men er daadwerkelijk in is geslaagd cellen te verjongen. Ik krijg de gedachte maar niet uit mijn hoofd dat er iets vreemd aan de hand is en dat Conrad toegang heeft gekregen tot dergelijke preparaten.”

Stelling na 27…bxc3. Tot hier had Edwin als een leeuw gevochten, maar nu knapte het lijntje.  28. Dc2? e5! En de arme Edwin werd weggevaagd.

Zuiderweg overweegt een zaak aan te spannen bij het internationale tribunaal voor sportzaken, het CAS, maar heeft nog te weinig bewijs tegen Mostertman. “Mooi zou zijn als hij op de prijsuitreiking zou verschijnen met de weldadige haardos van vroeger; dat hij met een fraaie zwarte krullenbol zijn prijs op zou komen halen. Dan zal ik er als de kippen bij zijn om zijn bedrog wereldkundig te maken. En vervolgens de titel claimen. Maar Conrad is slim: Op ieder sprietje zet hij ’s ochtends de tondeuse om niet in de gaten te lopen.”

Toegegeven, Conrad schaakte als in zijn jonge en beste dagen, maar voorlopig heeft Edwin geen poot om op te staan wat betreft zijn verdachtmakingen…..

Maarten Roorda heeft bewust of onbewust en geheel in de geest van Max Euwe een briljant concept bedacht dat mogelijk de redding van het Noordelijke schaken kan betekenen! Hij heeft zijn neef Anne Taeke Meijer bij schaakclub Haren geïntroduceerd. Als iedereen dat zou doen, wordt de leegloop een halt toegeroepen en komen de internes weer volop tot bloei. Het Komkommerschaaknieuws roept daarom bij deze alle schakers in stad en ommelanden op om vanaf volgend seizoen minimaal één keer per maand een neefje of nichtje mee naar de schaakclub te nemen (heb je geen neven of nichten doe dan maar je schoonmoeder). Het was een eer om te mogen schaken tegen de neef van Maarten Roorda maar het lijkt me geweldig om ook uit te komen tegen ik noem maar een dwarsstraat de neefjes van Hiddo, Putski, Jaap Ham en Govert Pellikaan…

Een klassieker die nog altijd inspireert…

De gelukjes waar Michiel Meeuwsen als postbode op stuit, blijven zich maar opstapelen. Alleen deze week al raapte hij twee keer een biljet van 20 euro op. Deze bonussen komen bovenop de lege bierflesjes die ook standaard in zijn fietstas verdwijnen net als andere eventueel waardehoudende zaken als ringetjes, armbanden en vreemde valuta. Meeuwsen: “Mijn bijnaam is de Meeuw, maar op zulke momenten ben ik postduif en ekster tegelijk.” Zo ging er ook al eens een reuzencourgette in de tas, waar hij een heerlijk soepje van kookte, en ook andere, soms opmerkelijke, zaken als kauwgom om van het roken af te komen, een fles Oekraïens bier van het merk Obolon (geen statiegeld helaas) en een sombrero liet hij niet liggen.

Al met al tellen de bijverdiensten toch behoorlijk op en dat is prettig, want behalve dat het toch altijd beter voelt om iets te doen voor het geld dat je ontvangt, levert post bezorgen tegenwoordig niet zo heel veel meer op. Het loon dat hij daarvoor krijgt, moet hij opgeven, en wordt verrekend met de uitkering. Meeuwsen: “Rotterdam kwam deze week in het nieuws met een bonus van 50 euro voor minima die de handen uit de mouwen steken. Zoiets is ook aardig, maar een maand waarin ik slechts voor 50 euro van straat raap, beschouw ik zelf als een slechte maand.”

Hij begrijpt de keuzes van sommige anderen niet helemaal, die werken op bijstandsniveau te min lijken te vinden, maar laat dat aan en bij die personen zelf. “De flappen waar anderen op dat moment in hun bedje van liggen te dromen, komen toch mooi in mijn beurs terecht. Als ik er toch wat van moet zeggen dan dit: ‘Droom s.v.p. van nog wat hogere bedragen!’ ”

Hoe een postbode waakzaam rijk kan worden.

de papieren buit van deze week

Ondanks een blunder afgelopen vrijdagavond waarvan het glazuur spontaan van zijn tanden sprong, ondanks dat hij zijn vechtjas hardnekkig thuis aan de kapstok laat hangen, ondanks twee kogelronde nullen in evenzoveel ronden in de playoffs-vierkamp om het kampioenschap van SC Haren, tevens het feit ten spijt dat er nog slechts één ronde te spelen is en er al een speler is met twee punten, en ook al één met anderhalf, blijft Andreas Tasma zéér optimistisch:

“De titel ‘clubkampioen van Haren’ is van mij, deze komt mij toe en die prolongeer ik”, spreekt hij desgevraagd apodictisch.

Daar moest de komkommerschaaknieuwsverslaggever, op bezoek voor een sfeerrapportage en diepte-analyse, het mee doen, want ondertussen had Tasma zijn jas alweer aangetrokken. Het oog van de reporter viel nog op het aanrecht, waarop zich behalve enkele Madame Jeanettes, enige groene en rode Spaanse pepers, een zakje mosterdzaad, een flesje tabasco en de nodige potten Sambal Oelek ook een opvallende hoeveelheid Naga viper pepers bevonden.

“Ja, er komen wat clubgenoten eten donderdag…..maar nu moet ik gaan”, lichtte Tasma deze indrukwekkende voorraad kruiden in het voorbijgaan toe, terwijl hij de motor startte.

En met zijn scootmobiel verdween hij in de zwoele lentenacht, op weg naar niemand weet waar.

Tasma – Zuiderweg, Playoffs SC Haren, 9 juni 2017: 18. Lf3?? Lxd4
en razendsnel opgegeven, zonder op het idee van de vechtkans 19. Pxd5!? te kunnen komen

Stand clubkampioenschap van Schaakclub Haren na 2 van de 3 ronden:

1. E. Zuiderweg 2
2. C. Mostertman 1.5
3. F. Hindriks 0.5
4. A. Tasma 0

Wat is Andreas met deze pepers van plan?
Koks die hiermee koken doen doorgaans gasmaskers voor en trekken veiligheidspakken aan.

Jozias Hillenkamp is ervan overtuigd: magneetschaak gaat het helemaal maken. Het haakt aan bij het onder de jeugd zeer populaire magneetvissen waarbij een zware magneet de plomp in gegooid wordt om van alles boven te halen van fietswrakken tot mortiergranaten en door de misdaad gedumpte wapens en opengebroken kluizen. Bij magneetschaak gaan alle metalen schaakstukken -uiteraard in alle kleuren van de regenboog- in een groot verduisterd aquarium en de spelers mogen er dan beurtelings in hengelen met een magneet aan een touw. Wie de meeste stukken omhoog haalt is de winnaar. Schaker/bioloog E. Zuiderweg is aangetrokken om de digitale versie van Magnet Chess Fishing uit te rollen. In de schaakwereld is niet iedereen even enthousiast over dit nieuwste initiatief van Jozias. “Hij maakt van onze edele schaaksport een ordinaire tombola”, zo vallen zo hier en daar kritische geluiden op te tekenen. Jozias laat zich echter niet van de wijs brengen en zit boordevol ideeën voor Grand Prix toernooien en  buitenevenementen. We gooien overal in de stad metalen schaakstukken in de grachten die men dan moet opvissen, het prijzengeld zit al in die stukken verstopt.

Schaken en magneten: een gouden combinatie

Voor broodschakers is wellicht de mogelijke bijvangst van magneetschaken interessant

Het was gewoon een ludiek idee, en bijvangst had moeten zijn dat hij zijn archief wat op orde zou krijgen (want dat is na zoveel jaren een rommeltje), maar het begint intussen enorm in de papieren te lopen. Op 17 juni aanstaande is het grote Schaakfestijn van SchaakJan en met het tonen van een partij tegen Jan van Os is een aantrekkelijke korting te verwerven op het inschrijfgeld van 32 euro per team. Tot maximaal 24 euro kan die korting oplopen, als er vier verschillende verliespartijen tegen Jan van Os kunnen worden getoond.

Van Os: “Die zijn wat zeldzamer natuurlijk. Het schaakJan schaakfestijn is aantrekkelijk gedoteerd en dat trekt sterke teams aan. Maar de spelers in die teams, al ze al ooit tegen mij gespeeld hebben, hebben dan meestal niet van mij verloren. Dat leidt tot een spel van vraag en aanbod dat ik niet voorzien had. Misschien had ik erbij moeten zetten dat desbetreffende partij door de speler die zich opgeeft zèlf tegen mij gespeeld moet zijn, maar daar heb ik simpelweg niet aan gedacht.”

Naarmate de datum van 17 juni dichterbij komt, wisselen er meer notatiebiljetten van eigenaar. In Groningen werden zelfs al de eerste straathandelaren gesignaleerd in de buurt van Hooghoudt Proeflokaal, voorheen Café Atlantis.

Een enorme financiële strop? Van Os: “Ach nee. Ik ben zelf ook wel benieuwd hoeveel winstpartijen er van mij te vinden zijn. Die komen allemaal in een grote database. Ik ga ze in alle rust één voor één naspelen als mijn feest straks achter de rug is. Dat beschouw ik dan als een verjaardagscadeau van de deelnemers aan mij.”

Op 17 juni is hij 64 en bovendien al 50 jaar schaakorganisator, reden voor een feestje

Het kan niet op de laatste maanden voor lokaal matador Michiel Meeuwsen. Er is nu een fase aangebroken dat gewoon winnen mijnheer al niet meer genoeg is, er moet een extraatje in het spel zijn. Een fraaie magneetcombinatie is natuurlijk heerlijk, maar ook drommen mensen om zijn bord vergroten de tevredenheid aanzienlijk, of minder conventionele benefits als winnen op een stoel met drie poten, zegevieren met een blinddoekje voor één oog, of mat zetten hangend in een gordiaanse knoop aan het plafond.

Afgelopen vrijdagavond kon Michiel weer een van de wensen op zijn bucketlist afstrepen. Hij won van Vincent Richtering Blenken Raaijen. Zelfs Putski moest toegeven dat dat heel anders klinkt dan Vincent Wolters.

Wat er allemaal nog meer op zijn verlanglijstje staat wil Michiel helaas niet prijsgeven, behalve dat winnen van een andere primaatsoort een diep gekoesterde droom is. Hij vertrouwde de komkommernieuwsverslaggever toe dat hij bereid is om daarvoor zelfs naar een verafgelegen oerwoud af te reizen.

Michiel: “tegen iedere primaat die niet doorheeft dat het bord fout ligt, zie ik winstkansen”