Heel af en toe is er hier een serieuze bijdrage. Vandaag gaat die over Frank van Indië, die ik ooit leerde kennen als Frank Emahr, maar wiens echt naam bleek te zijn Frank Lindeman. Hij overleed deze week.

Een clubgenoot vroeg hem eens “Frank, vanwaar toch die voortdurende naamwisselingen? “Antwoord: “Dat hoef ik jou niet aan je neus te hangen vogel. Maar dat heeft een goeroe tegen me gezegd, dat reflecteert eh …mijn persoonlijke groei.”

Het In Memoriam op de site van schaakclub Haren gaat al uitgebreid in op Franks uitgesproken persoonlijkheid. Frank was geen Grootmeester in het schaken, Frank was Intergalactisch Grootmeester. Bobby Fischer was zijn collega, wat Bobby als een gunst moest zien, een voorrecht. Nu kon Frank wel degelijk een potje schaken. Hij versloeg Timman. In een simultaan weliswaar, maar in die simultaan in 1987 in Sneek was hij de enige die dat lukte.

Herinneren zullen we ons hem bovenal als kleurrijke bon-vivant, bohémien en kunstenaar. Graag had ik hier een van zijn doeken getoond, maar ik ken niemand die zijn werk ooit heeft mogen bewonderen. Wijlen Gerard de Wit en Jaap Ham kondigden eens een bezoekje aan zijn atelier aan, maar ontmoetten weinig gastvrijheid: “Jongens, ik heb de knuppel klaarliggen om jullie naar buiten te sabelen.” Het enige wat Frank mij een keer toevertrouwde over zijn kunstwerken was dat ze voor astronomische bedragen over de toonbank gingen. Tja, dat verbaasde mij natuurlijk niet.

Frank speelde een rol in verscheidene komkommertjes, waarvan de bovenste al een paar keer geciteerd wordt door Andreas Tasma op de site van Haren:

De intergalactische paradox
Intergalactisch correspondentieschaak
Torn between two lovers

Bijrollen waren er in:
Klop eens een wereldkampioen
Iedereen zijn eigen toernooi
(J)aap komt uit de mouw

We zullen hem missen.

Frank in zijn karakteristieke pose achter het bord. (c) Harry Gielen.