Het leek een onschuldig idee. Om ons de kans te geven wat coronakilo’s te verliezen, arrangeerde Erwin Kok voor de komkommerschaakredactie een frisse wandeling.  Of was het zelfs bedoeld om het einde van de pandemie vast te vieren? Als alleen Nederland en China nog een zware lockdown houden, moeten er elders in de wereld intussen toch zaken best goed gaan, die mogelijk, langzamerhand, ook onze kant op zouden kunnen drijven. We zijn niet het Komkomikronschaaknieuws, maar een variant Omikron (en dus niet de vaccins) die voor het einde zorgt van de pandemie, het is een verrassend zelfmatje van het virus!

Terug naar de tocht, het eerste bedrijfsuitje sinds onze oprichting. We kozen voor het koffiearrangement, inclusief vervoer per luxe Volvo met sterrenhemelplafond, en uit de lange lijst van wandelroute-opties (de provincies Groningen en Drenthe zijn immers beide prachtig) werd de Esdorpenwandeling rond Norg aangevinkt.

Het eerste deel van de tocht verliep gemoedelijk, hooguit een tikje modderig. Eigenlijk ging het veel te gemakkelijk, zo weten we nu. Op de helft, na zo’n 5 km sloeg het bepaald om. Dat begon bij het beloofde koffiemomentje. De meegezeulde thermoskan vol dampende versterking kwam nog wel uit de rugzak, alsmede een inventieve waterfles met ingebouwd drinkbakje voor het meewandelende hondje Jip, toen opeens bleek dat er niet aan mokken was gedacht…De tuit van de kan nodigde ook niet direct uit tot drinken. Bovendien had ik vooraf doorgegeven ‘met melk’. Ergo deze zeer welkome warme troost ging onze koude neus voorbij.

Feitelijk contractbreuk dus, maar we zagen Erwin vanuit zijn ooghoeken registeren hoe we reageerden op deze teleurstelling. Ondertussen was het frisser geworden, sijpelde er ook wat waterkoud hemelwater van boven en werd de weg er niet beter op, in plaats van wandelen was het intussen zwaar ploegen door de diepe modder.

Tot het weiland rechts van ons soelaas leek te bieden. Toen er een kans was om de beek over te steken, deden we dat dus gelijk. Het gras zorgde voor een iets steviger onderbodem en een tijdlang konden we weer flink voortstappen, want de invallende duisternis moesten we in dit bosrijke blubbergebied zeker voorblijven!

Echter, bij de volgende landschapswijziging zakt de goede moed ons opnieuw in de wandelschoenen, gras werd riet en de zandgrond was langzaam tot een soort moeras aan het transformeren.

Hier werd het kritiek. Sommige lezers zullen de film The Blairwitch Project kennen, ik moest er aan denken. Het hele stuk weer teruglopen zou inhouden dat we alsnog door de modder zouden moeten malen, maar dan in het pikkedonker. Links van ons zagen we nog steeds de desbetreffende weg aan de andere kant van de beek lopen en die was er ook niet beter op geworden. Onduidelijk echter was hoe ver -en hoe diep….- we door het moeras moesten waden om die modderweg in de verte weer te kunnen bereiken. De GPS liet weten dat we nog een dikke drie kilometer van de bewoonde wereld af waren. We hadden geen keus: vooruit door iets wat duidelijk nu moeras was geworden, was feitelijk de enige optie.

Het hondje Jip zwom intussen. De ietwat stil geworden organisator van de bootcamp was inmiddels tot zijn middel doorweekt. De komkommerredactie bleef zo dicht mogelijk bij elkaar en reikte de hand bij diepe gedeelten. Het water was behoorlijk fris. Gelukkig bereikten we na pakweg een halfuur, net voor het donker het laatste licht zou verdringen, tot op onze botten verkleumd, toch weer het reguliere pad. We beseften dat dit een ongebruikelijk gevaarlijke wandeltocht was geworden, het moeras, het afnemende daglicht en de nu snel intredende koude in aanmerking genomen.

Weer thuis hadden we wel wat te vertellen. In de meest heroïsche versie staat het water Erwin Kok tot aan de borst, bij Michiel bereikt het zijn neus. Ik ben zelf dan al overgaan op borstcrawl, in navolging van Jip. Mensen weten wel dat ik niet van overdrijven houd, en eigenlijk weet ik ook niet zeker hoe ernstig precies, maar waarheid is dat het voortbestaan van Komkommerschaaknieuws nog nooit tevoren zo aan een zijden draadje heeft gehangen als op deze eerste zaterdag van 2022. O ja: en mederedacteur Michiel moet zeker weer terug de schaakarena in zodra dat weer kan, die conclusie trokken we gisteren ook, ondanks nog wat andere zaken aan ons hoofd, zoals overleven.